متأسفانه در این کشور مسئله آب، هم سیاسی شده، هم گم شده. نسخه‌نویسان کسانی هستند که متخصص نیستند. هر کسی هم از جایش بلند می‌شود، دخالت می‌کند. در مجلس سدی می‌سازند، پولی می‌گذارند و آبی جابه‌جا می‌شود. سیاست آب محلی شده است.
ما سیاست‌گذاری آب را در چارچوب سیاست‌های مرزهای استانی آورده و آن را محلی کرده‌ایم. حوضه آبخیز و آبریز را تقسیم کرده‌ایم. چهار استان را تقسیم بر چهار کرده‌ایم. هفت استان را تقسیم بر هفت کرده‌ایم. هر کسی هم برای خودش تصمیم می‌گیرد. استاندار و نماینده و هر دولتی برای خودش تصمیمی می‌گیرد.
احمدی‌نژاد به فیروزکوه رفت و گفت اصلا آب‌های منفی یعنی چه؟ تراز منفی یعنی چه؟ منطقه ممنوعه یعنی چه؟ هر کس هر جا خواست چاه بزند و برداشت کند، بسیار بد و نابخردانه عمل کرد. کشور به روزی افتاده که راه برگشت هم نداریم. الان در اوج بحران هستیم.»
ایرانیان باستان می‌دانستند که ارزش آبرفت‌ها چیست و توانستند با اختراع قنات، منابع عظیم آب‌های زیرزمینی را مدیریت کنند. گویی اجداد ما می‌دانستند که توسعه پایدار چیست، بی‌آنکه درسش را خوانده باشند، اما تکنوکرات‌ها هم توسعه پایدار را فراموش کردند و هم شناخت منابع واقعی ایران‌زمین را.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر