دبیر ستاد احیای دریاچه ارومیه از افزایش استنشاق نمک توسط مردم تبریز و
همچنین افزایش تعداد مبتلایان به انواع مختلف سرطانهای پوست در منطقه خبر
می دهد.
به گفته ی وی بر اساس اعلام سازمان ملل متحد، هر کشوری که ۴۰ درصد منابع آبی تجدید پذیر خود را مصرف کند در آستانه بحران و خطرات عظیمی همچون خشکسالی قرار دارد”.
در حالی که ایران در حال حاضر، بیش از ۹۰ درصد منابع آبی تجدید پذیر خود را مصرف کرده است!
وی با بیان اینکه در صورت خشک شدن دریاچه، شهر تبریز اولین قربانی این پدیده زیست محیطی خواهد بود ادامه داد: “بررسی‌ها نشان می‌دهد که فشار خون مردم تبریز در ماه‌های گذشته به دلیل افزایش استنشاق نمک بالا رفته و تعداد مبتلایان به انواع سرطانهای پوست نیز در مناطق نزدیک به دریاچه به شدت افزایش پیدا کرده است”.
کلانتری همچنین در توصیه ای به مردم اصفهان و مساله خشک شدن زاینده رود چنین اظهار داشت: به مسئولان و مردم اصفهان بارها گفته‌ام که برای احیای زاینده رود باید همتی همچون همت مردم آذربایجان داشته باشند.
اما باید از وی و دیگر مقامات حکومتی پرسید: مگر دانشگاهیان، متخصصین ، محققین پیامدهای خشک شدن دریاچه ارومیه را بارها یادآوری نکردند؟ مگر نگفتند طوفان‌های گرد و غبار تهدیدی جدی برای مختل کردن بخش‌های بسیار مهم و حیاتی زندگی عمومی مردم، اقتصاد، تحصیل و آموزش، بازرگانی، سلامت و بهداشت عمومی، کشاورزی، تجارت و حمل و نقل به شمار می‌روند.
معترضين آذربايجانی که از بی توجهی حکومت ايران به مسئله وضعيت فاجعه آميز درياچه اورميه مايوس شده بودند با نوشتن پلاکاردهايی تلاش کردند تا بطور مستقيم دقت جامعه جهانی بخصوص سازمان ملل متحد را به فاجعه عمدی زيست محيطی درياچه اورميه جلب کنند. در يکی از اين پلاکاردها که خطاب به دبير کل سازمان ملل است چنين نوشته شده بود: " آقای بان کی مون، آيا طرح خشکاندن درياچه اروميه به اندازه برنامه هسته ای ايران مصيبت بارتر نيست؟ "
اما پاسخ حکومت به فعالان محیط زیست که هدفشان جلب توجه مردم و مسوولان به لزوم مدیریت درست و هشدار در مورد عواقب خشک شدن دریاچه ها، رودخانه‌ها و تالاب‌ها چه بود؟
در تظاهرات پنجم شهریور ۱۳۹۰ در ارومیه و تبریز، شعارهای غیر سیاسی در رابطه با "نجات دریاچه ارومیه" سر داده شد. اما شاهدان عینی از سرکوب شدید گزارش می‌دهند.
به‌دنبال اعتراضات و تظاهرات گسترده در شهرهای آذربایجان در خصوص وضعیت دریاچه ارومیه صدها نفر دستگیر، شکنجه و به زندان‌های طولانی مدت محکوم شدند.
یک شاهد عینی که در اعتراض‌های مردم ارومیه شرکت کرده بود به دویچه وله گفت: «تظاهراتی که پنجم شهریور در ارومیه برگزار شده بود یک تظاهرات با شعارهای اکثرا محیط زیستی بود. تظاهرکنندگان شعارهایی به زبان ترکی آذربایجانی سر می‌دادند. آن‌ها در برخی از شعارها همچنین می‌گفتند:«دریاچه ارومیه جان می‌دهد و مجلس به قتلش فرمان می‌دهد»، «بیاید گریه کنیم و با اشک‌هایمان دریاچه ارومیه را پر کنیم»، «دریاچه ارومیه تشنه است، اگر آذربایجان بیدار نشود، می‌بازد» و «زنده باد آذربایجان!«.
«عباس محمدی» فعال محیط زیست و مدیر انجمن دیده بان کوهستان در ارتباط با طرح نجات دریاچه ارومیه دلیل اصلی خشک شدن دریاچه ارومیه را بستن سد بر روی رودخانه های تامین کننده آب دریاچه ارومیه و استفاده بیش از حد از این منابع آبی میداند.
به گفته ی وی بر اساس اعلام سازمان ملل متحد، هر کشوری که ۴۰ درصد منابع آبی تجدید پذیر خود را مصرف کند در آستانه بحران و خطرات عظیمی همچون خشکسالی قرار دارد”.
در حالی که ایران در حال حاضر، بیش از ۹۰ درصد منابع آبی تجدید پذیر خود را مصرف کرده است!
وی با بیان اینکه در صورت خشک شدن دریاچه، شهر تبریز اولین قربانی این پدیده زیست محیطی خواهد بود ادامه داد: “بررسی‌ها نشان می‌دهد که فشار خون مردم تبریز در ماه‌های گذشته به دلیل افزایش استنشاق نمک بالا رفته و تعداد مبتلایان به انواع سرطانهای پوست نیز در مناطق نزدیک به دریاچه به شدت افزایش پیدا کرده است”.
کلانتری همچنین در توصیه ای به مردم اصفهان و مساله خشک شدن زاینده رود چنین اظهار داشت: به مسئولان و مردم اصفهان بارها گفته‌ام که برای احیای زاینده رود باید همتی همچون همت مردم آذربایجان داشته باشند.
اما باید از وی و دیگر مقامات حکومتی پرسید: مگر دانشگاهیان، متخصصین ، محققین پیامدهای خشک شدن دریاچه ارومیه را بارها یادآوری نکردند؟ مگر نگفتند طوفان‌های گرد و غبار تهدیدی جدی برای مختل کردن بخش‌های بسیار مهم و حیاتی زندگی عمومی مردم، اقتصاد، تحصیل و آموزش، بازرگانی، سلامت و بهداشت عمومی، کشاورزی، تجارت و حمل و نقل به شمار می‌روند.
معترضين آذربايجانی که از بی توجهی حکومت ايران به مسئله وضعيت فاجعه آميز درياچه اورميه مايوس شده بودند با نوشتن پلاکاردهايی تلاش کردند تا بطور مستقيم دقت جامعه جهانی بخصوص سازمان ملل متحد را به فاجعه عمدی زيست محيطی درياچه اورميه جلب کنند. در يکی از اين پلاکاردها که خطاب به دبير کل سازمان ملل است چنين نوشته شده بود: " آقای بان کی مون، آيا طرح خشکاندن درياچه اروميه به اندازه برنامه هسته ای ايران مصيبت بارتر نيست؟ "
اما پاسخ حکومت به فعالان محیط زیست که هدفشان جلب توجه مردم و مسوولان به لزوم مدیریت درست و هشدار در مورد عواقب خشک شدن دریاچه ها، رودخانه‌ها و تالاب‌ها چه بود؟
در تظاهرات پنجم شهریور ۱۳۹۰ در ارومیه و تبریز، شعارهای غیر سیاسی در رابطه با "نجات دریاچه ارومیه" سر داده شد. اما شاهدان عینی از سرکوب شدید گزارش می‌دهند.
به‌دنبال اعتراضات و تظاهرات گسترده در شهرهای آذربایجان در خصوص وضعیت دریاچه ارومیه صدها نفر دستگیر، شکنجه و به زندان‌های طولانی مدت محکوم شدند.
یک شاهد عینی که در اعتراض‌های مردم ارومیه شرکت کرده بود به دویچه وله گفت: «تظاهراتی که پنجم شهریور در ارومیه برگزار شده بود یک تظاهرات با شعارهای اکثرا محیط زیستی بود. تظاهرکنندگان شعارهایی به زبان ترکی آذربایجانی سر می‌دادند. آن‌ها در برخی از شعارها همچنین می‌گفتند:«دریاچه ارومیه جان می‌دهد و مجلس به قتلش فرمان می‌دهد»، «بیاید گریه کنیم و با اشک‌هایمان دریاچه ارومیه را پر کنیم»، «دریاچه ارومیه تشنه است، اگر آذربایجان بیدار نشود، می‌بازد» و «زنده باد آذربایجان!«.
«عباس محمدی» فعال محیط زیست و مدیر انجمن دیده بان کوهستان در ارتباط با طرح نجات دریاچه ارومیه دلیل اصلی خشک شدن دریاچه ارومیه را بستن سد بر روی رودخانه های تامین کننده آب دریاچه ارومیه و استفاده بیش از حد از این منابع آبی میداند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر