در تاریخ می‌خوانیم که خیمه‌های حسین‌ابن‌علی به آتش کشیده‌شد و زنان و بچه‌هایش آواره و بی‌خانمان شدند. این واقعه ۱۳۸۰ سال پیش اتفاق افتاده و هرسال بدون توقف میلیون‌ها ایرانی شیعه برای حسین‌ابن‌علی و زن و فرزندش بر سر و صورت خود می‌زنند و عزا می‌گیرند. زار زار برای اتفاقی گریه می‌کنند که اتفاقاً ده‌ها بار دیگر برای پدران و مادران و جد وآباد خودشان پیش‌آمده است! در حمله‌ی اسکندر مقدونی، حمله مسلمانان به ایران؛ حمله مغولان به ایران و ... در همین چند روز گذشته هم - که ۱۳۸۰ ساعت از آن هم نگذشته! - در بغل گوش ام القری و پایتخت حکومت اسلامی، چادرها و خیمه‌های خانواده‌هایی تهی‌دست و حاشیه‌نشین به آتش کشیده شد. هیچ مسئولی تا الان در اینمورد پاسخگو نبوده و اقدامی نکرده است. اما شهردارسردار اسلام همین پایتخت، دوهزارویکصد نفر نیروی شهرداری را با تجهیزات کامل و با صدها تن موادغذایی؛ امکانات مختلف و حتی سه چهار اکیپ مجهز آتش‌نشانی به کربلا و نجف گسیل داشته تا به خدمت رسانی(!) به مردمی که برای گریه بر کشته‌شده‌های ۱۳۸۰ سال پیش به عراق رفته‌اند؛ بپردازد! مدیران ارشد نظام نگران آشغال‌های سطح معابرکربلا و نجف هستند و با پول مردم ایران آنها را رفت و روب می‌کنند ولی با بخش کوچکی از همین پول مردم ایران، برای مستضعفان و تهی‌دستان ایران یک پهاردیواری هم نمی‌سازند! نظر شما در اینباره چیست؟