روزی که هنر نه برای هنر بلکه برای حکومت شد، روزی که قهرمان نه برای مردم بلکه برای حاکمیت شد و هنرورزی و قهرمان سازی را از مردم گرفتند و قهرمانان را از خاطر مردم پاک کردند، قهرمان این نسل یک ”بی هنر“ شد.

کمپینی که این روزها در اینستاگرام شکل گرفته و بسیار هم حامی و طرفدار دارد. خیزشی که غالب آن را نوجوانان و جوانان زیر بیست تشکیل می‌دهند.
به راستی چه بر سر ما آمده که قهرمانِ نوجوان‌های ما یک خواننده زیر زمینی با رفتار های عجیب و متناقض شده است⁉️
پاسخ شاید ساده باشد: وقتی حاکمیت در مقابل موسیقی اصیل و آکادمیک و استخوان دار می ایستد، وقتی فضای کشور به سمتی می‌رود که آموزشگاه های موسیقی ،خانه های موسیقی، با نهایت محدودیت فعالیت می‌کنند و موسیقی به زیر زمین می‌رود، عاقبتش کج سلیقگی نسلی است که نه از موسیقی چیزی می داند و نه از معیار های یک قهرمان.

در کشوری که حتی نشان دادن تصویر ساز در رسانه اش ممنوع است، آیا توقع رشد موسیقی اصیل(غربی یا شرقی) به جاست؟
در کشوری که قهرمانانش ممنوع البیان و تصویر و فعالیت و نفس هستند توقع گم نکردن ملاک قهرمانی به جاست؟
اما اوج بد فکری مسئولان تصمیم گیر آن جایی است که با بازداشت این خواننده معلوم الحال از او برای طرفدارانش قهرمان ساختند.
حالا تتلو از یک خواننده برای این جماعت تبدیل به یک قهرمان شده که در زندان است.
واقعیت این است که قهرمان پروری را هم از ما گرفته اند، در جایی که قهرمانان واقعی تحت شدیدترین محدودیت ها و حصرها هستند و در جایی که خوراک فرهنگی نسل جدید لقمه های تکراری حکومتی باشد باید منتظر می‌بودیم که نسل جدید ملاک قهرمانش را گم کند.
روزی که هنر نه برای هنر بلکه برای حکومت شد، روزی که قهرمان نه برای مردم بلکه برای حاکمیت شد و هنرورزی و قهرمان سازی را از مردم گرفتند و قهرمانان را از خاطر مردم پاک کردند، قهرمان این نسل یک ”بی هنر“ شد.