این روزها فعالان سیاسی و کنشگران حقوق بشر وضعیت اسفبار و کاملا غیرانسانی زندانیان سیاسی و احکام طولانی و بیشرمانه جمهوری اسلامی را با تلاشهای شان به چشم جهانیان و نهادهای مدافع حقوق بشر آورده اند. این تلاشها در موضع گیریهای این نهادها، گزارش احمد شهید، اتحادیه اروپا و موضع گیریهای آمریکا تاثیر گذار بوده است. با این حال، باید هوشیار بود؛ صدها زندانی سیاسی گمنام به ویژه زنان همچنان بیرون از دایره توجهات، در زندانها بسر می برند و جان شان در خطر است.

نمونه ای از این زندانیان، زینب جلالیان، زندانی سیاسی کُرد است. وی که متولد ۱۳۶۱ در روستای دیم است، در اسفند ماه سال ۸۶ توسط نیروهای اداره اطلاعات کرمانشاه به اتهام عضویت در پژاک دستگیر و برای گرفتن اعتراف بارها تحت شکنجه قرار گرفته است.
خانم جلالیان در سال ۱۳۸۷ به اعدام محکوم شد. به گفته فعالان کرد، دادگاه رسیدگی به اتهامات زینب جلالیان بدون حضور وکیل مدافع و تنها چند دقیقه به طول انجامید. ۳ سال بعد، حکم او به حبس ابد تخفیف داده شد.
در مدت این ۹ سال حبس، این زندانی سیاسی از حق مرخصی و درمان بیماریهایی که در اثر شکنجه و نگهداری در زندان با آن مواجه شده، محروم بوده است. بیماری زینب جلالیان که شامل برفک دهان، ناخنک چشم، التهاب روده و التهاب در پاها (شامل عفونت و خونریزی) همچنان رو به تشدید است. وی که بینایی یک چشم خود را در اثر شکنجه از دست داده، همچنان از حق معالجه در بیمارستان و یا مرخصی درمانی محروم است.
زینب جلالیان تنها زن زندانی نیست؛ زنها و زندانیان گمنام بسیاری همچنان تحت شرایط سخت در زندانها بسر می برند. ضروریست که مبتکرین نامه ها و پتیشنها و همچنین فعالان رسانه های اجتماعی و اینترنتی، اخبار و گزارشات مربوط به این دسته از زندانیان سیاسی را نیز به جد پیگیری کرده و دیوار بین زندانیان زن و گمنام با جامعه و جهان خارج را فرو ریزند...