محمود بهشتی لنگرودی عضو ارشد و زندانی کانون صنفی معلمان ایران که از اول
اردیبهشت در زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده است در نامه ای خطاب به رئیس
قوه قضائیه نوشته است: "برخی قضات شما در دادگاه‌هایی که متاسفانه نام
انقلاب را یدک می‌کشند، طی سه حکم جداگانه و به اتهام اجتماع و تبانی به
قصد بر هم زدن امنیت ملی، مرا به "چهارده سال زندان" محکوم کرده‌اند و در
حال حاضر دوران حبس خود را در اوین سپری می‌نمایم. آیا تا‌کنون از خود
پرسیده‌اید که معلمان بی‌سلاح چگونه می‌توانند امنیت ملی را خدشه‌دار
کنند؟"
در این نامه که کانون صنفی معلمان ایران آن را منتشر کرده،و تاریخ 18 اردیبهشت پیش از بحرانی شدن این معلم زندانی بر اثر اعتصاب غذا نوشته شده، محمود بهشتی از صادق لاریجانی پرسیده است: "آیا حضور در تجمعات مسالمت‌آمیز، آن‌هم در‌مقابل خانه ملت، موجب اخلال در امنیت ملی می‌شود؟
آیا پذیرفتنی است که در آزادترین کشور دنیا، معلمان را به اتهام دفاع از حقوق همکاران خود به حبس و تبعید محکوم نمایند؟ به راستی کدام کشور استبداد‌زده را می‌شناسید که چنین احکامی را برای معلمان جامعه خود صادر کرده‌باشد؟ آیا زندانی کردن انسان‌های بی‌گناه به مصلحت جامعه، ملت و یا حتی نظام است؟"
محمود بهشتی لنگرودی با صادق لاریجانی نوشته است: "اگرچه ممکن است سخنان اینجانب موجب رنجش شما شود و ضابطان شما در صدد ایجاد پرونده‌ای جدید برای نگارنده‌ی این نامه برآیند" تاکید کرده است که برای من که "از اول اردیبهشت‌ماه و در اعتراض به احکام رنگارنگ و ناعادلانه‌ای که برایم صادر گردیده، در اعتصاب غذا به سر می برم و برای رساندن پیام تظلم‌خواهی خویش از جانم مایه گذاشته‌ام، چیزی برای از دست دادن باقی نمانده‌است تا از آن وحشت داشته باشم" اما "علیرغم همه‌ی نا‌امیدی‌ها، این نامه را نگاشته‌ام تا چنانچه به طور غیر‌منتظره مورد رویت شما قرار‌گرفت، کمی تامل کنید و اقدامی شایسته و عاجل انجام دهید."
در بخش دیگری از این نامه محمود بهشتی لنگرودی خطاب به رئیس قوه قضائیه نوشته است: "حتما شنیده‌اید که برخی مسئولان کشور، ایران را آزادترین کشور جهان نامیده‌اند، بدیهی است وقتی دم از آزادی می‌زنیم، باید منظورمان آزادی مخالفان و منتقدان باشد که متاسفانه باید اعتراف کرد واقعیت‌های زندان‌های ما چنین چیزی را گواهی نمی‌دهد و حضور معلمان، دانشجویان، روزنامه‌نگاران، کارگران، زنان، حقوقدانان و بالاخره دگراندیشانی که بسیاری از آن‌ها با اتهاماتی کذایی و تنها به جرم حق‌خواهی و حق‌گویی، دوران حبس خود را در زندان‌ها سپری می‌نمایند، علاوه بر اینکه کذب بودن این ادعاها را اثبات می‌کند، دستمایه‌ای برای به سخره گرفتن مطرح کنندگان این ادعاها فراهم نموده و می‌نماید."
این معلم و فعال صنفی در ادامه نامه خود با اشاره به قوانین موجود به ویژه برخی از اصول قانون اساسی بر "بر آزاد بودن ایجاد تشکل‌ها، انجمن‌ها، گروه‌ها و احزاب و حق قانونی افراد برای عضویت در این گروه‌ها" تاکید کرده و نوشته است:
"بسیاری از بی‌گناهانی که به واسطه احکام نا‌عادلانه "دادگاه‌های انقلاب" هم اکنون در زندان‌ها به سر می‌برند و اتهاماتی مشابه دارند، جرمی جز اجرای یکی از اصول قانون اساسی که همانا امر به معروف و نهی از منکر است مرتکب نشده اند.
لذا نه تنها شایسته این‌گونه احکام نبوده و نیستند، بلکه مطابق تمامی معیارهای انسانی، شرعی و اخلاقی می‌بایست مورد تشویق و تقدیر نیز واقع می‌شدند."
در این نامه که کانون صنفی معلمان ایران آن را منتشر کرده،و تاریخ 18 اردیبهشت پیش از بحرانی شدن این معلم زندانی بر اثر اعتصاب غذا نوشته شده، محمود بهشتی از صادق لاریجانی پرسیده است: "آیا حضور در تجمعات مسالمت‌آمیز، آن‌هم در‌مقابل خانه ملت، موجب اخلال در امنیت ملی می‌شود؟
آیا پذیرفتنی است که در آزادترین کشور دنیا، معلمان را به اتهام دفاع از حقوق همکاران خود به حبس و تبعید محکوم نمایند؟ به راستی کدام کشور استبداد‌زده را می‌شناسید که چنین احکامی را برای معلمان جامعه خود صادر کرده‌باشد؟ آیا زندانی کردن انسان‌های بی‌گناه به مصلحت جامعه، ملت و یا حتی نظام است؟"
محمود بهشتی لنگرودی با صادق لاریجانی نوشته است: "اگرچه ممکن است سخنان اینجانب موجب رنجش شما شود و ضابطان شما در صدد ایجاد پرونده‌ای جدید برای نگارنده‌ی این نامه برآیند" تاکید کرده است که برای من که "از اول اردیبهشت‌ماه و در اعتراض به احکام رنگارنگ و ناعادلانه‌ای که برایم صادر گردیده، در اعتصاب غذا به سر می برم و برای رساندن پیام تظلم‌خواهی خویش از جانم مایه گذاشته‌ام، چیزی برای از دست دادن باقی نمانده‌است تا از آن وحشت داشته باشم" اما "علیرغم همه‌ی نا‌امیدی‌ها، این نامه را نگاشته‌ام تا چنانچه به طور غیر‌منتظره مورد رویت شما قرار‌گرفت، کمی تامل کنید و اقدامی شایسته و عاجل انجام دهید."
در بخش دیگری از این نامه محمود بهشتی لنگرودی خطاب به رئیس قوه قضائیه نوشته است: "حتما شنیده‌اید که برخی مسئولان کشور، ایران را آزادترین کشور جهان نامیده‌اند، بدیهی است وقتی دم از آزادی می‌زنیم، باید منظورمان آزادی مخالفان و منتقدان باشد که متاسفانه باید اعتراف کرد واقعیت‌های زندان‌های ما چنین چیزی را گواهی نمی‌دهد و حضور معلمان، دانشجویان، روزنامه‌نگاران، کارگران، زنان، حقوقدانان و بالاخره دگراندیشانی که بسیاری از آن‌ها با اتهاماتی کذایی و تنها به جرم حق‌خواهی و حق‌گویی، دوران حبس خود را در زندان‌ها سپری می‌نمایند، علاوه بر اینکه کذب بودن این ادعاها را اثبات می‌کند، دستمایه‌ای برای به سخره گرفتن مطرح کنندگان این ادعاها فراهم نموده و می‌نماید."
این معلم و فعال صنفی در ادامه نامه خود با اشاره به قوانین موجود به ویژه برخی از اصول قانون اساسی بر "بر آزاد بودن ایجاد تشکل‌ها، انجمن‌ها، گروه‌ها و احزاب و حق قانونی افراد برای عضویت در این گروه‌ها" تاکید کرده و نوشته است:
"بسیاری از بی‌گناهانی که به واسطه احکام نا‌عادلانه "دادگاه‌های انقلاب" هم اکنون در زندان‌ها به سر می‌برند و اتهاماتی مشابه دارند، جرمی جز اجرای یکی از اصول قانون اساسی که همانا امر به معروف و نهی از منکر است مرتکب نشده اند.
لذا نه تنها شایسته این‌گونه احکام نبوده و نیستند، بلکه مطابق تمامی معیارهای انسانی، شرعی و اخلاقی می‌بایست مورد تشویق و تقدیر نیز واقع می‌شدند."
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر